Rural Cambodja, national park Phnum Samkoy,Ou Sam

Date:24-10-2014 tm 25-10-2014
Place: national park Phnum Samkoy , Ou Sam, Pursat
District: Cardemom Mountains
Accomodations: Guesthouse in mountain village Ou Sam en Phnom Hotel Pursat

24-10-2014
Vanochtend om half acht stonden we bij de metaalsmid voor de koppeling van Jasper zijn motor. Hij heeft gewoon vanuit een blok metaal en een soldeerbout een heel nieuw stuk ontworpen en aan de hendel gesoldeerd. Heel knap!!! Op naar de volgende mechanic voor wat kleine reparaties en Jasper heeft nog wat tools gekocht voor eventuele pech onderweg. Na een goed ontbijt zijn we om elf uur uiteindelijk vertrokken met twee porties fried rice voor de lunch. Appels en water. Een volle tank. Touw en tools voor motor en de cadeautjes voor de kindjes.Redelijk laat waardoor de trip al spannend begint. We moeten vandaag 110 km afleggen naar het hoog gelegen cardamom bergdorpje Ou Sam village.

Dit eerste deel van de tocht is niet in woorden te beschrijven en niet op foto's vast te leggen helaas. Dit was de allermooiste tocht die ik ooit heb gedaan. De jungle trekking in Guatemala komt in de buurt en de Amazone is een heel ander verhaal natuurlijk. Maar dit staat met stip bovenaan. MAGISCH!!!!! Het was alsof we continue door een schilderij van Bob Ross reden. Echt waar!
We begonnen op een stuk verharde weg de jungle in. Er was helemaal niemand!! Alles zo dicht begroeid. Alles zo groen. Adembenemend. De verharde weg hield ineens op en toen begon het wat uitdagender te worden. Het rijden werd iets vermoeiender op de rode zandwegen. Die kleuren ...... zo mooi. Rode weg, fel groene bomen , blauwe lucht met dreigende zwarte wolken. Adembenemend. Hoe hoger je komt hoe mooier. Je kijkt neer op de bomen met de wolken die ertussen door zweven. Helaas kregen we dit niet op de foto. Maar in mijn hoofd heb ik talloze foto's gemaakt. Ons eerste moment buiten onze comfort zone was het moment dat we op een hoog punt waren beland en de zwarte wolken zich hadden ontpopt tot regen en onweer. Ik vind onweer sowieso al eng! Gelukkig kwamen we een stuwdam tegen met security. We vroegen of we hier voor de onweer mochten schuilen. Dat mocht. Ze vonden ons maar wat interessant. Ze staarden ons aan en hun hond had de behoefte om in je gezicht te likken zodra we op de grond zaten. Heel vreemd beest. Jasper ging maar eens een praatje maken. De vier mannen moesten de stuwdam bewaken dag en nacht. Ze sliepen in een hangmat in het hokje van 3x3. Over een maand mochten ze naar huis. Er kwam een motor aanrijden en ze vluchten allemaal het hutje in en kwamen met uniform weer tevoorschijn. De baas was gearriveerd en verdween snel weer. We hadden ondertussen wel honger gekregen en we vroegen of het oké was om onze fried rice te eten. Ze trokken zich heel netjes terug in hun hokje, zodat wij konden eten. Beetje opgelaten voelden we ons wel. Toen de onweer was gestopt was het tijd om te gaan. In de stromende regen, dat wel. De weg was 1 grote modderpoel geworden met grote plassen op de weg. Ik moest wel wennen aan deze gladde bedoeling en elke keer wanneer ik slipte schoot mijn hart in mijn keel. op een gegeven moment had ik het trucje door en ging het goed. Vooral door de kuilen en plassen rijden was erg vermakelijk :) Na zes uur door de oh zo mooie dicht begroeide jungle gereden te hebben kwamen we eindelijk aan in de bewoonde wereld. Ik was zo blij met onze fried rice vandaag , want we zijn helemaal geen bewoonde wereld tegengekomen om maar iets te eten te kopen deze dag. We merkten dat dit een dorp was, omdat er grote delen bos weggebrand was en hier akkers voor in de plaats aangelegd waren. Het was een heel bijzonder gezicht. De akkers met halve zwarte dode bomen die er nog tussen stonden. De zon stond al aardig laag en we zagen nog geen slaapplekje. Alles kleurde al oranje over de akkers en de jungle met de wolken door de bomen heen. Het was gestopt met regenen. Ik heb nog nooit zoiets moois gezien. Na een tijdje kwamen we een guesthouse tegen. We waren gearriveerd. Ik was zo blij dat we er waren. We hadden nog maar een kwartiertje en dan zouden we in het donker zitten. De guesthouse zit op een prachtige plek en zon onder zien gaan hier is fantastisch. Onze broek en schoenen waren doorweekt! Wat een beloning om droge kleren aan te kunnen doen! Een warme douche was fijn geweest,maar ach. :) We hebben in het guesthouse nog lekker een fried rice gegeten en rond acht uur naar bed gegaan. Ik was helemaal gesloopt! Morgen vijf uur op en zes uur ontbijten en weg wezen, want we hadden nog 163KM te gaan naar Pursat!


25-10-2014 way way way out of my comfort zone day! :(

Mijn hele lijf deed pijn van de vorige dag en ik was zo moe nog! We hadden de wekker om 5 uur gezet, zodat we rond 6 uur weg konden rijden. Maar de stroom gaat blijkbaar s'nachts uit en onze wekker is dus niet afgegaan. 5 voor 6 werden we wakker. SHIT! Snel ontbeten, Motoren gecheckt, Onze natte spijkerbroek en natte schoenen met tegenzin weer aangetrokken en gaan met die banaan!
Ik stapte op de motor en het voelde zo niet goed. Ik was nog zo moe. Alles wat gisteren zo goed ging voelde vandaag heel slecht. De weg naar het eerste grote dorp was niet gemakkelijk! Voor mij iets te hoog gegrepen. De weg was glas en modderig. We daalden erg af. Afdalen is moeilijker dan klimmen. De eerste obstakel was een brug over een beekje dat bestond uit een paar houten plankjes met daarboven op sporen van modder waar je met je motor doorheen moest. Ik vond die afgrond eng , dus onbewust stuurde ik naar rechts waardoor ik met mijn wiel uit het spoor kwam. Resultaat-vol onderuit ! Het staat op de foto. :) Gelukkig niks aan de hand met de motor en ik wat lichte schaafwondjes. Lang leve de lelijke 90's spijkerbroek! Ik vervolgde de weg met onzekerheid en angst. Niet heel fijn. Bij elk bruggetje heeft Jasper het overgenomen. Wat een avontuur! De weg veranderde in een kiezelsteen ondergrond. Hier ging ik weer onderuit! Ik weet niet wat er gebeurde , maar daar lag ik weer. Dit keer was het een hardere klap en is mijn voor licht en knipperlicht kapot gegaan. Mijn spijkerbroek heeft me weer gered. Ik was er helemaal klaar mee! We bereikten het dorp en we vroegen ons af of het verstandig was om door te gaan of dat we hier ergens moesten blijven slapen. Het stuk zou hierna platter zijn en makkelijker. We hadden het moeilijkste gehad. Ik wilde niet blijven en gewoon doorgaan. Na wat gegeten te hebben voelde ik me alweer beter. Deel 2 zou beter gaan! En het ging ook beter. Met mijn rijvaardigheid dan. De rest werd alleen maar slechter. De route was meer door de bewoonde wereld. We passeerde leuke dorpjes waar hele lieve mensen wonen. Ze roepen allemaal ' HELLOOOO' en geven je een lieve lach. Dat is goud waard. De weg werd zo ontzettend slecht! Alleen maar kuilen en gaten. We reden denk ik 20km per uur. Op een gegeven moment begon het weer ontzettend hard te regenen. We vroegen of we bij mensen konden schuilen. Ze namen ons op in hun huis. Of liever gezegd onder hun huis :) Hun huis stond op palen. Onder hun huis hangen hangmatten en hebben we een houten plateau gemaakt waar ze zitten tegen de regen en in de schaduw. We zaten daar en we werden alleen maar aangestaard door dochter zoon en ouders. De baby lag heerlijk te slapen in de hangmat. De hond vertrouwde ons niet en was heel beschermend naar haar puppy's toe waardoor ze alleen maar aan het grommen was naar ons. Ik geef haar groot gelijk. Rare vreemde mensen in huis. We hebben wat te drinken gekocht in hun winkeltje. Het dorp had in de gaten dat wij bij hun thuis zaten, dus de buurmeisjes kwamen ook nog even aapjes kijken. :) We besloten om maar te gaan anders zou het heel laat worden. Als dank dat we daar mochten schuilen heb ik het meisje een nagellakje gegeven. Haar ogen lichtten op! Ze vond het geweldig! Zo leuk.
In de regen over de verschrikkelijke weg maar weer verder. Op een gegeven moment wordt je het wel helemaal zat. Het is zo vermoeiend rijden en je bent doorweekt! Tot overmaat van ramp hoorden we op een gegeven moment onze ketting TAK TAK doen. Niet oke!! De ketting was slap gaan hangen en was stroef geworden door de modder. Met elke meter die we reden hoopten we dat de ketting niet zou knappen. Op zoek naar een mechanic. Eindelijk! Langs de kant van de weg een mechanic gevonden. YES!!!! Er was alleen niemand. In het huisje daarachter zat een gezin. Ik liep naar ze toe en gebaarde naar onze motoren. De mechanic , hun zoon , was naar het dorp. Ik liep terug en we bleven nog even bedroefd staan. De vrouw kwam naar ons toe en wierp een blik op onze motoren en begon naar haar man te roepen. De man heeft onze kettingen gespannen en geolied in de regen. Wij waren zo blij!!! Ik heb de kinderen cadeautjes gegeven wat weer heel officieel ( met twee handen werd het aangenomen in een bid houding ) werd ontvangen en we hebben de man 3 dollar gegeven. 'Is this oke?, vroeg Jasper. De man keek met grote ogen naar het geld en riep YES, YES, YES. Vriendelijk zwaaiden ze ons uit. Jasper vroeg zich af hoeveel we eigenlijk hadden gegeven aan zijn reactie te zien. We konden weer verder en hadden totaal geen speling meer in de tijd. Na kilometers kuilen ontwijken en kramp in mijn handen bereikten we de verharde weg naar Pursat. YES!!!!!! Ik was zo gelukkig. Rond vijf uur bereikten we het hotel. Met warme douche en bad! THANK YOU!!!!!!!!!

Dag 1 van de reis was de mooiste , magische jungle tocht die ik ooit heb gedaan. Het was het allemaal waard! Dag 2 was meer de tocht door de dorpjes en van de omgeving heb ik niet zo kunnen genieten, omdat ik bezig was met rijden en kuilen ontwijken. De omgeving was gelukkig kwa natuur iets minder mooi. Kwa cultuur was het prachtig! Doordat het regenseizoen is was de weg een waar avontuur en heel erg out of my league. 1 voordeel. Des te groter het gevoel van euforie je hebt als je eenmaal je bestemming hebt bereikt. :) Ik heb nergens spijt van. Wat een avontuur om nooit te vergeten!

En nu natte kleren uit, eten en naar bed! Morgen via de normale weg naar Kampong Cham. Een stad aan de Mekong. En daarna door naar Kratie waar we de Mekong river experience gaan rijden tot de grens van Laos. Daar wacht ons volgende obstakel. Met de motoren de grens over. Hoe moeilijk gaan ze doen?!